12° czy 20°? – Dlaczego TTA wymaga mniej rotacji niż TPLO

Setki tysięcy psów zostało poddanych zabiegom chirurgicznym TPLO i TTA z powodu pęknięcia krzyża czaszki. Pomimo niektórych niedawnych, nieuzasadnionych twierdzeń co do korzystniejszych wyników TPLO, obie procedury, jeśli są wykonane prawidłowo, mogą zrekompensować niestabilność dławika z pęknięciem krzyża.

Nie jest to zaskakujące, ponieważ podstawa biomechaniczna jest w rzeczywistości taka sama – modyfikacja geometrii stawu tak, aby siła ściskająca staw była w przybliżeniu prostopadła do wspólnej stycznej kłykci w pełnym rozciągnięciu, gdzie ryzyko podwichnięcia płaszczyzna strzałkowa jest najwyższa.

Powstaje zatem pytanie, dlaczego TTA wymaga średnio 12 stopni obrotu w porównaniu do 20 stopni w TPLO?

To pytanie skłoniło nas do zbadania szczegółów planowania TPLO i związanych z nim przesłanek. Jak się okazuje, istnieją dwa główne błędy, które przez przypadek w przybliżeniu znoszą się nawzajem, redukując błąd do poziomu, w którym prymitywne miary wyników nie wykrywają problemu.

Błąd #1

Założenie, że siła stawu działa wzdłuż długiej osi kości piszczelowej (jest to po prostu niemożliwe, biorąc pod uwagę nawet prostą analizę polegającą na sprawdzeniu zaangażowanych sił mięśniowych).

Błąd #2

Założyć, że kłykcie piszczelowe są płaskie, podczas gdy w rzeczywistości są wypukłe, a promień krzywizny jest o 50% większy niż kłykci kości udowej.

Dobrą wiadomością, inną niż szczęście tego anulowania błędu, jest to, że planowanie dla TPLO może być racjonalnie oparte, a tym samym może zmniejszyć ryzyko problemów w przypadkach, gdy statystyki sugerują, że mogą one pojawić się na ogonie rozkładu wokół średniej nadmiernej korekty wynoszącej około 3 stopnie, ale dochodząc do dwóch cyfr nadkorekt i nieco mniej niż niedomiarów.

Dr Slobodan Tepic kilkakrotnie przedstawiał te argumenty i procedurę planowania. Możesz oglądać wideo jego prezentacji na Sympozjum KYON 2019 w Bostonie. Poniższy rysunek sugeruje, co uważamy za akceptowalną trudność racjonalnego planowania TPLO pod warunkiem, że widok z boku kolanka jest rozciągnięty, jak jest to wymagane dla TTA. Z kolanem zgiętym nie jest możliwe racjonalne zaplanowanie zabiegu, w którym kształty dwóch kości spotykają się w kolanie z ryzykiem niestabilności w wyproście. Z pewnością nie da się takiego planu oprzeć tylko na jednej kości.

Jednak pewne szczęście i empiryczne namiastki sprawiły, że obie te procedury stały się głównymi motorami rozwoju i sukcesu ortopedii weterynaryjnej w ostatnich dziesięcioleciach.